Mostertmannen, altijd lastig. Het zijn er veel, en er is moeilijk van te winnen. Dit jaar zijn het er maar liefst 5, waarvan er 4 tot mijn potentiele tegenstanders behoren. Eentje ben ik er nu dus al tegengekomen, de jongste telg van de familie: Olav. Nog drie te gaan. De draak die ik verwachtte kwam ook op het bord. Zoals te doen gebruikelijk wijk ik altijd vrij snel af van de gebaande paden, ik kom goed te staan, maar dan? Zodra je het op mijn niveau zelf moet verzinnen wordt het lastig. Dat bleek. Even verkeerd afwikkelen en er blijft een stelling over waar weinig meer inzit en dan biedt je jonge tegenstander remise aan. In de denktank. Wat te doen? Het aannemen, of doorspelen in de vage hoop dat mijn jeugdige opponent ergens in de fout gaat? Ik besluit het aan te nemen, omdat dat is wat ik zo goed als altijd in die stelling zou doen.
Achteraf ben ik hier zeer tevreden over, omdat Olav verklapte dat hij met een remise of overwinning 5 euro zou ontvangen van zijn vader. Het kost Johan Mostertman dus 5 euro. Van de andere kant, ik ken mijn marktwaarde nu weer. Een remise tegen mij is kennelijk niet meer dan 5 euro waard. Maar de indeling biedt mij de kans op revanche.
Olav, als je morgen remise speelt of wint tegen je vader, dan krijg je van mij dezelfde deal: 5 euro!
Maar jouw trainers hebben natuurlijk volstrekt gelijk als ze zeggen dat je dit soort stellingen door moet spelen. Leerzaam, zodat je knoeiers als ik binnenkort nog sneller van het bord af mept.
